यस Santa avahēlanākō phala लेखमा सन्त महापुरुषको अवहेलनाबाट कस्तो दुष्परिणाम भोग्नुपर्छ भन्ने ज्ञान पाइन्छ।

Santa avahēlanākō phala | सन्त अवहेलनाको फल

आत्मानन्दको मस्तीमा निमग्न रहने कुनै सन्तलाई देखेर एक जना सेठले सोचे, ‘ब्रह्मज्ञानीको सेवा ठुलो भाग्यले पाइन्छ । त्यसैले मैले पनि केही सेवा गर्नुपर्छ ।’ यस्तो सोचेर उसले आफ्नो नोकरलाई आज्ञा दिए, ‘‘तिमी हेरक दिन साँझतिर अमुक महात्मालाई दुध पिलाएर आउने गर ।’’

नोकरले दुधको पैसा आफ्नो गोजीमा राख्थ्यो अर्थात् दुध नकिनि पैसा आफैंसँग राख्थ्यो उसले र सित्तैमा पाइने महीमा नुन, खुर्सानी हालेर महात्मालाई पिलाएर आउथ्यो ।

यो पनि पढ्नुहोस्ः आत्मा प्रकाशित

एक पटक सेठ घुम्दाघुम्दै महात्मा कहाँ गएछ । उसले महात्मासित सोधे, ‘‘बाबाजी ! मेरा नोकरले हजुरलाई हरेक दिन बेलका दुध पिलाएर जान्छ, होइन र ?’’

बाबाजी, ‘‘हो । दुध पिलाएर जान्छ ।’’

बाबजीले विश्लेषण गर्नुभएन । के पिलाएर जान्छ । नोकरको व्यवहारले महात्मालाई केही पनि कष्ट भएन तर प्रकृतिलाई सन्तको अपहेलना सहन भएन । केही समयपछि उसको नोकर कुष्ठरोगले ग्रस्त भयो । समाजमा इज्जत रहेन उसको । कुनै समझदार मान्छेले सोधे, ‘‘भाइ ! के कुरा हो ? तिमी चारैतिरबाट अप्ठ्यारोमा परेको देखिन्छौ ।’’

नोकरले भन्यो, ‘‘मैले अरू कुनै पाप गरेको होइन तर सेठले अमुक महात्माजीलाई प्रत्येक दिन दुध पिलाउने काम सुम्पेका थिए मलाई । तर मैले दुधको पैसा आफूसँगै राखी महात्माजीलाई मही पिलाउने गर्थे । त्यही पाप मैले गरेको छु । यो रोग त्यसैको दुष्परिणाम रूपमा मलाई भोग्नु परिरहेको छ ।

कर्म यस प्रकार गर्नुपर्छ जसले गर्दा कर्म विकर्न नबनोस, दुषित अथवा बन्धनकारी नबनोस् नहोस तर कर्म अकर्ममा परिणत भएर जाओस। कर्ता अकर्ता बनुन् र आफ्नो परमात्मपदलाई प्राप्त होउन।

ढिलोचाँडो कर्मको फल कर्तालाई भोग्नैपर्छ । त्यसैले कर्म गर्नमा सावधान र फल भोग्नमा प्रसन्न रहनुपर्छ । ईश्वरार्पित बुद्धिले गरिएको कर्मले अन्तस्करण निर्मल हुन्छ । आत्मानुभवले कर्ताको कर्तापन ब्रह्ममा लीन हुन्छ र आफूलाई अकर्ताअभोक्ता मान्नेहरू कर्मबन्धनबाट छुट्छन् । यस्तालाई मुक्तात्मा भनिन्छ । त्यसैले कर्ताले ईश्वरार्पित बुद्धिले कर्म गर्दै कर्तापन मेटाउनुपर्छ । कर्मले कर्मलाई काट्नुपर्छ ।

स्रोतः कर्मको अकाटय सिद्धान्त